Konteksty 2017: Performansy wstrętne.

Wczoraj obejrzałam perfomans duetu VastAndPage zrealizowanego w nieczynnej fontannie naprzeciw sanatorium Brehmera. Przestrzeń wypełniły rekwizyty, artyści włożyli przebrania i rozpoczęła się walka i gonitwa, o władzę, o autonomię, o wolność, a ostatecznie o życie.

Oglądają to działanie myślałam o powtarzalności gestów w sztuce performans, o tym jak umęczone ciało performera przestaje robić wrażenie, bo zastosował strategie zbyt powszechne w tej sztuce.

Pewne jest, że VastAndPage nie dokonali przekroczenia granicy wytrzymałości widzów, ale coś się jednak wydarzyło. Szybkość i gwałtowność początkowych sekwencji pozwoliła widzom wejść w działanie emocjonalnie, zaś końcowe spowolnienie i monotonia działania dawała szansę refleksji nad zaistniałą sytuacją.

Artyści opowiedzieli o samotności w sytuacji współistnienia; sposób kreowania zdarzeń podkreślał zmienność układu sił artystów względem siebie. VastAndPage zaakcentowali również egzystencjalne problemy człowieka. We are daying with the days. We are born with the dead – zdania te kilkakrotnie pojawiły się w wystąpieniu.

Ilość użytych rekwizytów oraz zastosowanie miejsca mocno steatralizowało akcję.

Całość przypominała antyczny spektakl, wystawiony w amfiteatrze będący kompletną mieszanką różnorodności formuł. Widowisko miało dostarczyć rozrywki i wrażeń. Tak też było w tym przypadku.

Nie chcę celebrować hasła o wyjątkowej sile oddziaływania peformansów, szczególnie takich, które zachowują ciągłość historyczną stosowanych strategii, jednak duet VastAndPage coś we mnie poruszył, a wspomnienie ich performansu wywołuje jakieś drżenie.

Karolina Kliszewska

VestAndPage, DYAD VI (Liquid-Solid), fot. D. Jedliczka.

Konteksty 2017

poniedziałek, 20 lipca 2015

Performansy wstrętne.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Archiwum bloga